Να πούμε καλή αρχή της καινούριας κινηματογραφικής περιόδου; Διότι αυτή πάντοτε ξεκίναγε με ένα μεγάλο, πολυαναμενόμενο μπλοκμπάστερ. Στον καιρό του κορωνοϊού βλέπουμε το Tenet, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Κρίστοφερ Νόλαν. Το όνομά του συνδέεται με φιλμ που προβοκάρουν το μυαλό (Memento, Inception, Interstellar) και παράλληλα προσφέρουν κορυφαία κινηματογραφική εμπειρία με την ασύλληπτη δουλειά που γίνεται σε διεύθυνση φωτογραφίας, σκηνογραφία, μοντάζ και φυσικά στον ήχο.

Παρακολουθώντας το Tenet μου δόθηκε η αίσθηση ότι ο Νόλαν σαν να θέλει με ένα τρόπο να επαναλάβει τον Inception εαυτό του ή σαν να θέλει με κάθε τρόπο να δώσει στο κοινό του εκείνο ακριβώς που περιμένει, άλλο ένα γρίφο για ατέλειωτα κατεβατά και αναλύσεις επί αναλύσεων σε διαδικτυακά φόρουμ (κάτι που τον γράφοντα τον κουράζει αφάνταστα από ένα σημείο και έπειτα). Φυσικά και στον κινηματογράφο δε θες ρεαλισμό παρά μαγεία. Κι επειδή μιλάμε για ένα σπουδαίο κεφάλαιο του σύγχρονου κινηματογράφου, ο Νόλαν γνωρίζει το πώς να σε κάνει να βλέπεις όλα αυτά τα απίστευτα που διαδραματίζονται επί της οθόνης σαν να είναι οι πιο συνηθισμένες καταστάσεις του κόσμου.

Ο Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον είναι ο Πρωταγωνιστής, ένας πράκτορας που προσπαθεί να σώσει τον κόσμο από τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι αρχίζουν και σκάνε μύτη σφαίρες που αναστρέφουν το χρόνο, ο Κένεθ Μπράνα που με μαστοριά (μόνο κάποιος που έχει τέτοια υπέροχη άρθρωση στα αγγλικά μπορεί να υποδυθεί και ξενικό αξάν) φτιάχνει τον κακό Ρώσο βαρόνο και…από μια στιγμή και μετά δεν έχει νόημα κατά την οπτική μου να αναζητήσεις για λογική σειρά. Αν και σίγουρα οι συνδέσεις είναι εκεί, το φιλμ θα μπορούσε να συνοψιστεί σε κάτι που ακούγεται στο πρώτο μέρος του: »μην προσπαθείς να το κατανοήσεις, νιώσ’ το».

Κι εδώ έχεις-κακά τα ψέματα- να νιώσεις πολλά. Ήδη από την εναρκτήρια σεκάνς που μεταφέρει την αίσθηση του θρίλερ κι από εκεί σε αυτήν με το αεροπλάνο και με αποκορύφωμα τη σεκάνς με την αυτοκινητοκαταδίωξη και την αναστροφή του χρόνου. Σίγουρα σε χορταίνουν τέτοια σκηνικά, σίγουρα θα ήθελες να βρισκόσουν σε μια μεριά όταν ο διευθυντής φωτογραφίας Χόιτε βαν Χόιτεμα έστηνε την κάμερά του και μετά στο δωμάτιο του μοντάζ και ιδίως του ηχητικού μοντάζ και μιξάζ. Διότι ο ήχος κάνει επίθεση. Με την ευκαιρία, μικρή διαφοροποίηση από τις προηγούμενες ταινίες του Νόλαν αποτελεί το γεγονός ότι τη μουσική εδώ δεν συνθέτει ο Χανς Τσίμερ παρά ο Ludwig Göransson που κι αυτός σε βουλιάζει μέσα στο σύμπαν της ταινίας. Κι ας μη μπορείς να βγάλεις άκρη, κολύμπα.

Δείτε το Trailer: