Πάθος για αυτοσεβασμό – Της Δήμητρας Γκίζα

Συχνά  συγχέεται ο όρος αυτοσεβασμός με τη κοινή αποδοχή. Μολονότι είναι δύο παντελώς διαφορετικά πράγματα, η κοινωνία μας ωθεί στο να συμμορφωνόμαστε σε αρχές και νόρμες κοινωνικά αποδεκτές, ειδάλλως δε σεβόμαστε τον εαυτό μας! «Μη ντύνεσαι έτσι» «είναι προκλητικό» «δεν είναι για την ηλικία σου». «Να προσέχεις πως συμπεριφέρεσαι» «να έχεις αυτοσεβασμό». Δηλαδή λανθασμένα μεταφράζουμε τη λέξη αυτοσεβασμός ως μια μαζοποίηση προτύπων που πρέπει να ακολουθούμε χάνοντας τελείως το πρώτο συνθετικό της λέξης που σημαίνει «εαυτός». Είναι δηλαδή κάτι που αφορά εμένα ως μεμονωμένη προσωπικότητα με διαφορετικό γούστο, εμπειρίες, συνήθειες και τρόπο ζωής.

 Ο Leo Buscaglia στο βιβλίο του «Λεωφορείο 9 για τον παράδεισο» αναφέρει: <<Έχουμε το δικαίωμα να είμαστε ο εαυτός μας>>.  Είναι παρήγορο να ξέρουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν έστω και αν η συμπεριφορά μας είναι τρελούτσικη καμιά φορά.

Αυτό που κάνει τέτοιους ανθρώπους τόσο ξεχωριστούς, είναι το γεγονός ότι μας δέχονται τόσο στη λογική όσο και στη τρέλα μας. Το αναγνωρίζουμε και το εκτιμούμε αυτό, όταν λέμε «αυτή με συμπαθεί για αυτό που είμαι». Αργά ή γρήγορα θα ανακαλύψουμε ότι δε τα καταφέρνουμε καθόλου καλά προσπαθώντας να είμαστε κάτι άλλο. Οι άνθρωποι συχνά μου λένε «σε ευχαριστώ που είσαι όπως είσαι» και η απάντηση μου είναι  «προσπάθησα επί χρόνια να γίνω κάτι άλλο, αλλά δε τα κατάφερα». Νομίζω ότι υπάρχει ένας σιωπηρός όρος σε κάθε σχέση που λέει «δέξου με όπως είμαι ή καθόλου». Οποιαδήποτε άλλη συμφωνία σημαίνει ότι κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον.

Πόσο μας αρέσει όταν κάποιος προσέχει αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που ανήκουν μόνο σε εμάς! Δεν υπάρχει καλύτερη φιλοφρόνηση για ένα ανθρώπινο πλάσμα, απ’ το να του αναγνωρίζεις τη μοναδική του συμβολή προς τους άλλους, η οποία πηγάζει από την ατομικότητα και την ιδιαιτερότητα του.

 Συχνά ακούμε να λέγονται κουβέντες σαν κι αυτές: » απλά περνά από μια φάση» ή «αυτή η γυναίκα είναι ανοιχτό βιβλίο» ξεχνάμε ότι οι εμπειρίες του άλλου είναι μοναδικές έστω και αν έχουν συμβεί και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν σε εκατομμύρια άλλους. Φαίνεται πάντα πιο απλό να κοιτάξεις τους ανθρώπους σε κατηγορίες από το να τους γνωρίσεις όπως πραγματικά είναι. Όμως όταν ανακαλύπτουμε και εκτιμούμε αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους όχι μόνο νιώθουμε πιο κοντά τους, αλλά και εμείς οι ίδιοι κερδίζουμε από την εμπειρία.

 Όλοι νιώθουμε κάποιες στιγμές ότι μας απορρίπτουν και δε μας αγαπούν. Ίσως στιγμιαία νιώθουμε ασυντόνιστοι με τον υπόλοιπο κόσμο ή ότι έχουμε λιγότερη αξία από τους άλλους. Ωστόσο πρέπει να θυμόμαστε ότι σε τελευταία ανάλυση είμαστε αυτό που έχουμε. Οι δυνατότητες είναι απεριόριστες, αν δεν εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας. Αν νιώθετε μοναξιά μη περιμένετε τους άλλους σε εσάς, κινηθείτε εσείς προς αυτούς.

Ακούμε συχνά την έκφραση » Σ’ αγαπώ πάρ’ όλες τις ατέλειες σου», αλλά ίσως θα ΄ήταν πιο κοντά στην αλήθεια το «Σ αγαπώ επειδή έχεις ατέλειες».