Μαρξισμός και Μετανάστευση – Του Ιάσονα Μπαγκέρη

Είναι καλό κανείς να επιστρέφει στα κείμενα του Μαρξ και της Α’ Διεθνούς σε σχέση με τον προλεταριακό αγώνα και την κριτική στην μετανάστευση, αλλά είναι κακό να μένει μόνο σε αυτά και στο ζήτημα της ταξικής πάλης και της εγχώριας πολιτικής οργάνωσης κάθε λαϊκού εργατικού υποκειμένου. Στην εξίσωση πρέπει να μπει η έλλειψη πολιτικής συνείδησης, ο ιμπεριαλισμός και οι έντονες κοινωνικές αντιθέσεις, η θρησκεία που σε παρά πολλές περιπτώσεις δρα σε βάρος προοδευτικών ανθρώπων στο εσωτερικό ενός κοινωνικού σχηματισμού, η εσωτερική κοινωνικοοικονομική διάρθρωση, η οργάνωση του εποικοδομήματος και συνολικά των θεσμών σε μια χώρα, οι δείκτες διαφθοράς, σχετικής και απόλυτης φτώχειας, ο θρησκευτικός εγκλωβισμός και οι σκουριασμένες και απάνθρωπες συνήθειες και πρακτικές λαϊκών μαζών που υποκινούνται και από τον κρατικό μηχανισμό και τους εκάστοτε θρησκευτικούς παράγοντες.

Δεν είναι δηλαδή τόσο εύκολο να κατανοήσει κάνεις τους λόγους της μετανάστευσης. Πρέπει να δει κανείς επίσης ότι πλέον και το κλίμα είναι ένας ακόμη λόγος μετακίνησης πληθυσμών. Όλα αυτά πρέπει κανείς να τα εξετάσει εντάσσοντάς τα στο σύγχρονο καπιταλιστικό, ιμπεριαλιστικό και νεοαποικιοκρατικό πλαίσιο βλέποντας τον άνθρωπο ολιστικά. Βιολογικά, ψυχικά, νοητικά και πολιτικά-ιστορικά. Είναι πολύ σημαντικό να δούμε πόσο σημαντικός δείκτης ενίσχυσης της συνείδησης είναι η απόκτηση μόρφωσης, η επαφή με την επιστήμη, την ιστορία, τις μορφές τέχνης και τον ζωντανό διάλογο μεταξύ των ανθρώπων. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποιος που έπινε νερό από ένα χωμάτινο δρόμο της Σιέρα Λεόνε προτιμά να το πίνει στην Κυψέλη μένοντας είτε με την οικογένεια του είτε με άλλους 2 συγκατοίκους ομοεθνείς του.

Προφανώς δεν πρέπει να ξεχνάμε τις κυβερνήσεις μαριονέτες αυτών των χωρών, την υποχώρηση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και την εμφάνιση συχνά ακραίων ισλαμιστικών ομάδων οι οποίες πρακτικά δεν έχουν να προτείνουν ο,τι βιώσιμο ή προοδευτικό για την κοινωνία. Μέσα σε αυτή την ιστορία το κεφάλαιο το αξιοποιεί για να ρίξει τα μεροκάματα, για να διασπάσει την αλλοτριωμένη σε πάμπολλες περιπτώσεις σύγχρονη εργατική τάξη και για να αποπροσανατολίσει δημιουργώντας παράλληλα και ένα εκτεταμένο δίκτυο παρασιτισμού εκμετάλλευσης, εμπορίας και διακίνησης ανθρώπων, το οποίο είναι διακρατικό και παγκοσμιοποιημένο. Εννοείται επίσης ότι η λύση στο πρόβλημα δεν είναι ο διεθνισμός των ΜΚΟ και Μκοποιηση της αλληλεγγύης και του αγώνα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η λύση είναι να σφάζεις μετανάστες στο εσωτερικό σου, αλλά και να δέχεσαι την εργαλειοποίηση τους.

Ο αγώνας τώρα των πιο προοδευτικών τμημάτων της εργατικής τάξης στις πιο ανεπτυγμένες χώρες είναι να συγκροτήσουν στη χώρα τους επαναστατικά υποκείμενα και μορφές πάλης (ως κομμουνιστής θέλω σύγχρονο κόμμα) ούτως ώστε να θέσουν ως στόχο την απόκτηση της πολιτικής, κοινωνικοοικονομικής εξουσίας και τον έλεγχο της παραγωγής και των δομών εξουσίας. Αυτό σήμερα ίσως θα μπορούσαμε να το βάλουμε ως στόχο : οικοδόμηση υποκειμένων σε κάθε χώρα που να συνδυάζουν τον κοινωνικό πατριωτισμό μ’ έναν έμπρακτο διεθνισμό που θα είναι διαφωτιστικός και οριζόντιος στην πολιτική έκφραση του. Αυτό θα σήμαινε εθνικές αριστερές της εποχής μας πραγματικά μετασχηματιστικές που θα έχουν τη σκέψη τους προσανατολισμένη στα προβλήματα, τους κινδύνους και τις δυνατότητες της εποχής τους. Και για να το πάω και παραπέρα, καλό θα ήταν πέρα από τον αγώνα σε κάθε χώρα να μιλήσουμε και για μια νέα Εργατική Διεθνή, που δεν θα λειτουργεί σαν γραφειοκρατικός μηχανισμός που θα δίνει ακριβές καθηκοντολόγιο για την πάλη μας σε κάθε εθνικό κοινωνικό σχηματισμό.