Φρίντα Κάλο: Αγάπα κάποιον που να σε κοιτάει σαν να είσαι κάτι μαγικό

Στις 6 Ιουλίου 1907, στο χωριό Κογιοακάν, στο Μεξικό, γεννιέται η Μαγκνταλένα Κάρμεν Φρίντα Κάλο ι Καλντερόν ή αλλιώς η θρυλική Φρίντα Κάλο. Εκρηκτική προσωπικότητα, δυναμική και δημιουργική γυναίκα, η ίδια περιέγραφε το χαρακτήρα της και τις αντιφάσεις της ως αποτέλεσμα της καταγωγής της καθώς ο πατέρας της ήταν Γερμανός με ουγγρικές ρίζες και η μητέρα της Ισπανίδα με ρίζες από τους ιθαγενείς της περιοχής.

Από νεαρή ηλικία προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα που της άφησε μια μικρή αναπηρία στο πόδι. Ο πατέρας της ήταν επαγγελματίας φωτογράφος και περνούσε πολύ χρόνο μαζί του στο στούντιο όπου και τον βοηθούσε. Το 1922 εισήλθε στο Εθνικό Προπαρασκευαστικό Σχολείο της Πόλης του Μεξικού για να σπουδάσει ιατρική.Εκεί συνάντησε για πρώτη φορά τον Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίο ζωγράφιζε μια μεγάλη τοιχογραφία στo αμφιθέατρο της σχολής και έμελλε να αναπτύξουν μια εκρηκτική ερωτική σχέση. Σε ηλικία 16 ετών, η Κάλο εντάχθηκε στη νεολαία του Μεξικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Το 1925 ήταν χρονιά καμπή για τη ζωή της καθώς χτυπήθηκε από ένα λεωφορείο με αποτέλεσμα να τραυματιστεί πολύ σοβαρά και να υποστεί πάνω από 30 εγχειρήσεις το επόμενο διάστημα. Τότε ήταν, όταν κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης της έμαθε να ζωγραφίζει και να μελετάει τους μεγάλους ζωγράφους.

Μετά την ανάρρωσή της έγινε μέλος στο Κομμουνιστικό Κόμμα του Μεξικού (PCM), όπου συνάντησε τον Ριβέρα ξανά, ο οποίος την ενθάρρυνε να συνεχίσει την ενασχόληση της με τη ζωγραφική. Το 1929, παντρεύτηκαν και το ύφος της στους πίνακες αλλάζει όπως και το προσωπικό της στυλ με την παραδοσιακή αμφίεση των ιθαγενών Τεχουάνα, με το λουλουδάτο κεφαλομάντηλο, τη χαλαρή μπλούζα, τα χρυσά κοσμήματα και τη μακρόστενη πτυχωτή φούστα ενώ στους πίνακες της αποτυπώνεται η ανάδειξη και η ενασχόληση με τη μεξικανική λαϊκή τέχνη. Από το 1930 έως το 1933 έζησε στις ΗΠΑ με τον Ριβέρα όπου αναλάμβαναν έργα με τοιχογραφίες, εκεί ήταν που είχε και δύο αποβολές στις εγκυμοσύνες της κάτι που την οδήγησε στο να δημιουργήσει τους πίνακες, «Νοσοκομείο Χένρι Φορντ» (1932), που απεικονίζει μια αιμορραγούσα ετοιμογέννητη σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι με φόντο ένα άγονο τοπίο και τον πίνακα «Η Γέννηση Μου» (1932), μια σκηνή τοκετού.

Έπειτα πραγματοποίησε ατομικές εκθέσεις στη Νέα Υόρκη και το Παρίσι μέχρι και το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αξίζει να αναφερθεί ότι κατά τον ισπανικό εμφύλιο, διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο στην ασφάλεια Ισπανών κομμουνιστών, αναρχικών και σοσιαλιστών προσφύγων στο Μεξικό, ενώ συγκέντρωσε κονδύλια για την αντιφασιστική πολιτοφυλακή που πολέμησε τον δικτάτορα Φράνκο. Χαρακτηριστικό των πεποιθήσεων της ήταν η εναντίωση στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ τον οποίο προσπάθησε να πολεμήσει με το να αναδείξει την πολιτιστική παράδοση και κουλτούρα του Μεξικό, μακριά από τις αξίες της υπερκαταναλωτικής κοινωνίας.

Η σχέση της με τον Ριβέρα έλαβε προσωρινά τέλος το 1939, καθώς και οι δύο έκαναν πολλές εξωσυζυγικές σχέσεις αλλά και συγκρούσεις μεταξύ τους ενώ η Κάλο συνδέθηκε και με τον Τρότσκι για ένα διάστημα. Ωστόσο το ζευγάρι ξανάσμιξε το 1940 και μετακόμισαν στο πατρικό της, γνωστό ως «Το Γαλάζιο Σπίτι» (Casa Azul), στο Κογιοακάν. Το 1943, η Κάλο διορίστηκε καθηγήτρια ζωγραφικής στην Σχολή Καλών Τεχνών « La Esmeralda». Η υγεία της όμως διαρκώς χειροτέρευε και έβρισκε ανακούφιση στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Παρ ‘όλα αυτά, συνέχισε να είναι παραγωγική κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του’ 40. Ζωγράφισε πολυάριθμες αυτοπροσωπογραφίες με ποικίλα, χτενίσματα, ρούχα και εικονογραφία. Την περίοδο λίγο πριν το τέλος της ζωής της, δημιούργησε τον πίνακα «Αυτοπροσωπογραφία με το πορτρέτο του δρος Φάριλ (1951)» και το 1953 έκανε και την πρώτη της ατομική έκθεση στο Μεξικό.

Έφυγε από τη ζωή στις 13 Ιουλίου 1954, στο «Γαλάζιο Σπίτι», καταπονημένη από προβλήματα υγείας ενώ μετά το θάνατο της, το «Γαλάζιο Σπίτι» έγινε μουσείο αφιερωμένο στην ζωή και το έργο της, με πρωτοβουλία του Ντιέγκο Ριβέρα. Η σημαία του Μεξικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν στο φέρετρό της προς τιμήν της, με θλίψη να κυριεύει πλήθος κόσμου για το χαμό της μεγάλης δημιουργού.Αν και η ίδια ήταν γνωστή στο καλλιτεχνικό κόσμο του 20ου αιώνα, τον 21ο αιώνα πολλοί κάνουν λόγο για μία «Φρινταμάνια» που έχει ξεσπάσει, με τη σπουδαία ζωγράφο να επιστρέφει μέσω της γεμάτης ζωής της στο παγκόσμιο κοινό, αποτελώντας πλέον θρύλο της ζωγραφικής. Και όπως η ίδια έλεγε: »Τίποτα δεν είναι απόλυτο. Όλα αλλάζουν, όλα κινούνται, όλα περιστρέφονται και όλα πετούν και φεύγουν μακριά…»