Adults in the Room – Του Πάνου Λιάκου
Παρασύρθηκα κι εγώ από το Τζόκερ, έχασα τα μυαλά μου και αμέλησα να αναφερθώ στην καινούρια ταινία του Κώστα Γαβρά, Adults in the Room, που βασίζεται στο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη. Ο Κώστας Γαβράς, παρά το ότι τα γεγονότα του 2015 είναι νωπά στη μνήμη μας, τολμάει-και είναι προς τιμήν του- να αγγίξει το ζήτημα και παίρνει έτσι την αφορμή να μιλήσει και να μας ανησυχήσει για τον τρόπο όπου διεξάγεται ο πολιτικός διάλογος σήμερα στην Ευρώπη, με τα τελεσίγραφα και τα λοιπά και τα λοιπά. Άρα, μια ταινία απολύτως αναγκαία.
Το κάστινγκ που έχει γίνει στο Adults in the Room είναι απολύτως επιτυχημένο, ιδίως στην περίπτωση των δύο πρωταγωνιστών, του Χρήστου Λούλη και του Αλέξανδρου Μπουρδούμη όπου υποδύονται τους Βαρουφάκη και Τσίπρα αντιστοίχως. Θα πρέπει οπωσδήποτε να σταθούμε στην ερμηνεία του Λούλη, σαν να ακολουθεί την περίφημη μέθοδο, σα χαμαιλέοντας θυμίζει το Γιάνη Βαρουφάκη από το περπάτημα, από τον τρόπο που βγαίνει ή μπαίνει στα υπηρεσιακά αυτοκίνητα (αν ήσουν σε μια μεριά στο γύρισμα μάλλον θα τρόμαζες) μέχρι φυσικά τον τρόπο ομιλίας του- το μεγαλύτερο ατού του συγκεκριμένου πολιτικού. Στα ίδια μονοπάτια και ο Σόιμπλε του Ουλρίχ Τουκούρ. Μου έκαναν τόση εντύπωση τα πρόσωπα που επιλέχθηκαν ακόμα και για τις πιο σύντομες σκηνές- φερ’ ειπείν ο κωμικός κατά βάση ηθοποιός Σπύρος Πούλης και η συγκεκριμένη χροιά της φωνής του χρησιμοποιούνται για λίγα μόνο δευτερόλεπτα όπου ο ηθοποιός καλείται να ερμηνεύσει σε ένα βίντεο τον κωμικό…Άδωνι Γεωργιάδη.
Ένας σεναριογράφος-σκηνοθέτης της κοπής του Γαβρά γνωρίζει ακριβώς πώς να φτιάξει ένταση θρίλερ κατά τις συζητήσεις στα τραπέζια του Eurogroup, επιλέγοντας γι’ αυτό ακριβώς το λόγο να κυριαρχήσουν οι τέσσερις τοίχοι, παρά να σταθεί υπέρ το δέον στο τί συνέβαινε στους δρόμους. Ανάσα δεν παίρνεις, και ο τρόπος όπου η κάμερά του πλησιάζει τη »Κριστίν Λαγκάρντ» για να πει την περίφημη ατάκα που έδωσε το όνομα σε βιβλίο και ταινία, σε πάει κατευθείαν σε γουέστερν. Χώρια ο ήχος που μεταφέρει μέχρι και αυτούς τους… ήχους από τις καρέκλες στις μεγάλες αίθουσες συνεδριάσεων που ανατριχιάζει και μόνο στην ιδέα.
Ένα μικρό μάθημα σεναριακής οικονομίας, επί τη ευκαιρία, είναι οι σύντομες σκηνές όπου ακούμε συζητήσεις π.χ. ηλικιωμένων σε κάποιο καφέ με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2015 αλλά και πιο κάτω, με τις συζητήσεις στα πηγαδάκια των δημοσιογράφων. Πραγματικά ευφάνταστος, πρωτότυπος ο τρόπος όπου εικονοποίησε ο Γαβράς την ψυχική κατάσταση του πρώην πρωθυπουργού στο φινάλε του φιλμ του. Σχετικά με τη μουσική του Αλεξάντερ Ντεσπλά, δίνει την αίσθηση ότι θεοδωρακίζει σε κάποια σημεία και κάπου σκεφτόμαστε ότι »ουφ, τα έχουμε ξανακούσει αυτά»- παρόλα αυτά η χρήση του σαντουριού στη σκηνή Βαρουφάκη-Ντάισενμπλουμ με τις αλλαγές σε όρους που προτείνει ο πρώτος καταφέρνει και συγκινεί κατά τη γνώμη μου.
- 32
- 1717
